Χρίνια πολλά σε όλους. ό,τι επιθυμείτε και κυρίως υγεία και χαμόγελα.
ήθελα να εκφράσω έναν προβληματισμό μου, σας έχει συμβεί και κυρίως σε αυτούς που είναι στη φάση της έρευνας να νιώθετε ότι τελικά δεν κάνετε και τίποτα που θα προσφέρει και πολύ τελικά, οκ θα περιγράψει μια κατάσταση, μπορεί να την ερμηνεύσει κιόλοας αλλά μετά τι; ένα διδακτορικό σίγουρα δεν είναι απαραίτητο να προτείνει λύσεις ή να βίσκει τις μαγικές συνταγές, τα συναισθηματά σας ως ερευνητές θέλω, ή τέλος πάντων τις σκέψεις σας (ανάλογα με τα κίνητρα που έχει καθένας και τον οδήγησαν και οδηγούν σε αυτόν τον δρόμο)
φιλιά
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
Μαριάννα (και υπόλοιποι) χρόνια πολλά.
Εφέτος έμεινα στην Αθήνα και νομίζω ότι δεν θα το ξανακάνω: από τραπέζωμα σε φαγοπότι πηγαίνω (που είναι μεν της ιδιοσυγκρασίας μου) αλλά δεν μπορώ να πω ότι βοηθάει τη λειτουργία του όποιου εγκεφάλου έχω. Οπότε μαριάννα εάν και ξεκίνησα να σκέφτομαι για να σου απαντήσω δυσκολεύομαι...
Τέλος πάντων θα κάνω μια μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια. Νομίζω ότι ένα διδακτορικό έχει κάποιους τυπικούς κανόνες για να ολοκληρωθεί... και προφανώς εξαιτίας του όγκου και της ποιότητας(;) της δουλειάς χρειάζεται να το θέλουμε πολύ... Θεωρώ όμως ότι είναι απλώς μια (ανώτερη) πιστοποίηση... κάτι που πιστοποιεί την ικανότητά μας ως ερευνητές με ότι αυτό συνεπάγεται για τον καθένα μας.
Προφανώς και δεν είπα κάτι ουσιαστικό αλλά ας όψεται η χώνευση..
Άγγελος
Χρόνια πολλά σε όλους σας
και κάθε τι καλό
και να έχουμε και καλή χρονιά κτλ κτλ κτλ (δε χορταίνω να εύχομαι και θέλω να πιστεύω πως δεδομένου του ότι είναι Σαββατογεννημένη όλο και κάτι θα πιάσει...)
Λοιπόν Μαριάννα κι Άγγελε κι όποιε άλλε φίλε αναγνώστη μου,
στη Στεμνίτσα αισθάνθηκα σαν τον Βενιαμίν μιας επιστημονικής ομάδας -κι όχι ηλικιακά αλλά μάλλον επιστημονικά- οπότε τα δικά μου συμπεράσματα αναφορικά με το για ποιο λόγο κάνω αυτή τη δουλειά δεν ξέρω κατά πόσο αξίζουν να ληφθούν σοβαρά υπόψη, but in any case...
1.Μαριάννα πρέπει να σου πω ότι με τη δική σου την παρουσίαση με απογοήτευσες, αλλά πολύ περισσότερο θα απογοήτευες την κουμπάρα μου αν σε άκουγε, η οποία οραματίζεται για εμένα θέση σχολικού συμβούλου... Θα έπρεπε να ήταν σε κάποια γωνιά και να σε άκουγε την ώρα που έλεγες όλα όσα χρειάζονται για να γίνει κάποιος σχολικός σύμβουλος...(Μεταξύ μας τα γνώριζα από τότε που δούλευα σε γραφείο, αλλά αν αυτό φανεί μέσα στη δική σου τη δουλειά δε θα είναι κάτι??? Θα μου πεις "Δεν το ξέραμε?" Απάντηση: από ό,τι φαίνεται δεν το ξέρουν όλοι και πιο πολύ αξίζει, γιατί καμιά φορά δεν είναι μόνο αυτά που ξέρουμε ή αυτά που υποψιαζόμαστε αλλά κι αυτά που τολμάμε να παραδεχτούμε πιο ρητά κι επώνυμα==> εν τέλει γνώση δεν είναι η θεσμοθετημένη/θεσμοποιημένη πληροφορία????)
2. Για μένα η εκπόνηση διδακτορικής διατριβής ως διαδικασία σημαίνει ότι έχεις την ευκαιρία να μελετάς με σύστημα, σειρά και σε μεγαλύτερο βάθος κάποια κείμενα που ίσως να μη διάβαζες σε άλλη περίπτωση, ή με αυτόν τον τρόπο. Κι από εκεί και πέρα το διάβασμα σου να είναι συνθετικό και παραγωγικό, δηλαδή μέσα από τα διαβάσματά σου να μπορείς να βγάλεις μια δική σου θεωρία ή μία κριτική στις θεωρίες που μελέτησες ή ένα συνδυασμό θεωριών κι όλα αυτα εν παση περιπτώσει θα σου δώσουν ένα νέο μοντέλο την ισχύ του οποίου μπορείς να ελέγξεις ερευνητικά μέσω τις δικής σου έρευνας...
Από εκεί και πέρα ποιοι θα ενδιαφερθούν για τα ευρήματά σου και τα συμπεράσματά σου??? Αυτοί στους οποίοιους θα τους τα παρουσιάσεις με πολύ μεγάλη πεποίθηση (Υποσημείωση: η αποτυχία μου στο συνέδριο του Μπουζάκη δεν ήταν η κακή σκηνική παρουσία μου αλλά η έλλειψη αυτοπεποιθησης πάνω σε αυτό που είχα να πω ενώπιω κάποιων γνωστικά καλύτερων από εμένα ακροατών). Νομίζω ότι όσο περισσότερο πιστεύουμε τη δουλειά μας τόσο πιο γοητευτική την κάνουμε στους άλλους.
Η Αντιγόνη (που τι περμένετε από άνθρωπο που το όνομά του ξεκινά με ένα Αντι- ... πνεύμα αντιλογίας θα είναι)θα μου έλεγε ότι καταφεύγω πάλι στο "συγκινησιακό" κι ότι όλα αυτά που γράφω δεν αποτελούν σοβαρά επιστημονικά επιχειρήματα που αρμόζουν σε μία κοινωνική ερευνήτρια και δη υποψηφία διδάκτωρ.
Όπως ξεκίνησα να σας γράφω είμαι Βενιαμίν και δεν ξέρω να μιλάω σωστά... Το κοριτσάκι που κρύβω μέσα μου παρατηρώντας τον κόσμο έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτοί που υποστηρίζουν κάτι διαφορετικό από την κοίνη κυρίαρχη γνωμη αρχικά λοιδορούνται, στην πορεία θεωρούνται γραφικοί όταν όμως κατόπιν επιθέσεων και χλευασμών συνεχίζουν να υποστηρίζουν τα ίδια παραμένοντας πιστοί στις αρχικές τους θέσεις τότε γίνεται κάτι μαγικό κι οι άνθρωποι αυτοί μεταμορφώνονται σε "πνευματικούς ανθρώπους" ή "αγίους" και οι κουβέντες τους γίνονται ΘΕΣΜΟΣ.
3. Μία άλλη εξήγηση για το το λόγο που κάποιος καταπιάνεται με την εκπόνηση μιας διδακτορικής διατριβής μπορεί να δοθεί και μέσα από τη θεωρία του μαζοχισμού. Εγώ δε γνωρίζω πολλά, ξέρω άτομο όμως που δουλεύει πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, κι ο Barba Stam και μπορεί να μας το καλέσει για να παρουσιάσει το θέμα "Εκπόνηση δδακτορικής διατριβής ως μία άλλη διάσταση μαζοχισμού".
και γιοα να τελειώνω...
4. Άγγελε, σε βρίσκω απόλυτα σωστό και μέσα στο πνεύμα των ημερών. Εγκρίνω κι επαυξάνω...
Τόνια
Υ.Γ. Αν έχω ορθογραφικά λάθη συγχωρήστε με, αλλά βαριέμαι να το ξανακοιτάξω
έχετε δίκιο και οι δυο, πάντως αισθάνομαι ότι τελικά κάνω κάτι για μένα κυρίως και από εκεί πηγάζει και η θέληση να το ερευνήσω και να το τελειώσω
Καλά μου παιδιά (ως μεγαλύτερος), αγαπητοί συνοδοιπόροι και συναγωνιστές πρώτα πρώτα χρόνιοα καλά υγιή φωτεινά καί μπόλικα. Όσον αφορά την αγωνία σου Μαριάννα μας μάλλον δεν υπάρχουν απαντήσεις - κλισέ που να ταιριάζουν στον καθένα. Προφανώς ο καθένας μας θέλει να ανάψει ένα κεράκι στο σκοτάδι μέσα του και είναι προφανώς ευχάριστο να βρίσκει άλλους που έχουν την ίδια ανάγκη. Ο πηγαιμός εξάλλου στην Ιθάκη μετρά, το νησί του καθένα έχει άλλο όνομα.
Καλή χρονιά σε όλους! συνεχή αναζήτηση για μια καλύτερη(;) ζωή, ό,τι και να σημαίνει αυτό για τον καθένα μας με την υγεία προαπαιτούμενη!
Νομίζω ότι αρχικά τουλάχιστον θα ταυτιστώ με τον Αγγελο και δηλώνω ότι ποτέ ξανά στην Πάτρα, και αφού ξετινάξω το ζάχαρο και τη χοληστερίνη που αναβλίζει από παντού, θα σας πω δύο τρία πράγματα.
1. Ένα διδακτορικό δεν είναι για όλον τον κόσμο. Θέλει ιδιαίτερα ατομικά χαρακτηριστικά (το πως τα κρίνει κανείς αυτά και τη αξιοδότηση δίνει είναι άλλο θέμα). Μερικές φορές χαριτολογώντας λέμε ότι το διδακτορικό είναι ένδειξη κακής κοινωνικοποίησης και ο θεσμός λειτουργεί περίπου ως ανοικτή ψυχιατρική δομή! Όμως ποιός είπε ότι ο Αϊνστάιν ήταν κοινός άνθρωπος;
2. Το διδακτορικό δημιουργήθηκε και εμπεδώθηκε συνήθως σε κοινωνίες που έκαναν σημαία τους την πρόοδο, την εξέλιξη και την καινοτομία. Επειδή λοιπόν το διδακτορικό συνδέεται με τη νέα γνώση και την επίλυση (κοινωνικών) προβλημάτων, οι διδάκτορες (σε τέτοιες κοινωνίες) είναι αξιοσέβαστα πρόσωπα.
Δεν είμαι σίγουρος ότι τέτοια κοινωνία είναι η ελληνική. Με ευθύνη όλων, αλλά κυρίως των δύο μεγα-πομπών ιδεών και αξιών, δηλαδή κατ'εμέ, της εκκλησίας και της αριστεράς (με εξαιρέσεις που απλώς επαληθεύουν τον κανόνα). Και οι δύο πομποί, αν και τάζουν, με το δικό τους τρόπους, την απελευθέρωση του προσώπου και την δικαιοσύνη, έχουν μεταβληθεί σε θεσμοφύλακες της ακινησίας, της αναπαραγωγής και της στασιμότητας στο όνομα μιας άχρονης και ανιστορικής εκδοχής της ελληνικότητας θεωρημένης ως κιβωτού σε ένα εχθρικό ανάδελφο κόσμο (από διαφορετικές πορείες αλλά με το ίδιο διαταύτα!). Συνεπώς, τα διδακτορικά είναι άχρηστα ή περιττά και οι διδάκτορες απλώς υλοποιούν το ατομικό τους βίτσιο (το οποίο δεν θα το είχαν αν ήταν καλά κοινωνικά ενταγμένοι...!).
3. Τι είναι όμως στην πραγματικότητα ένα διδακτορικό; είναι μια συστηματική και συντεταγμένη προσπάθεια απάντησης σε ένα ή περισσότερα ερωτήματα που προκύπτουν από την προσωπική κοινωνική και/ή επαγγελματική παρατήρηση και βίωση. Βασίζεται στην επεξεργασία της ήδη υπάρχουσας γνώσης και την προσπάθεια παραγωγής νέας, με προκαθορισμένους κανόνες και μεθόδους (όχι "αντικειμενικούς" αλλά διάφανους και παραδεκτούν!).
Τι δεν είναι ένα διδακτορικό; Μαριάννα ένα διδακτορικό δεν προτείνει λύσεις ούτε φτιάχνει προεκλογικά προγράμματα κομμάτων! Αν και με δική μας ευθύνη αναπαράγουμε το μοντέλο των Παιδαγωγικών Ακαδημιών, φτάνει πιά με τα δασκαλίστικα "πρέπει" και τα κανονιστικά πρότυπα. ΔΕΝ πρέπει τίποτα! Στο διδακτορικό καταλήγει κάποιος στο να απαντήσει σε κάποια αρχικά ερωτήματα που έχει θέσει. Αυτό και μόνο! Αν έχει κάνει καλή δουλειά αυτό θα εκτιμηθεί από τους επόμενους! Αν ποτέ θελήσει και πετύχει να έχει θέσει εξουσίας τότε θα μπορούσε η γνώση του να εφαρμοστεί υπό πολλά "αν" και προϋποθέσεις, αλλά αυτό ΔΕΝ αφορά το διδακτορικό.
Επίσης το διδακτορικό, Αντωνία, ΔΕΝ είναι ευκαιρία να διαφάσουμε πολλά βιβλία. Αυτό μπορείς να το κάνεις και μόνη σου στο σπίτι σου. Στο διδακτορικό διαβάζεις μια εξειδικευμένη βιβλιογραφία για να μπορέσεις να φτιάξεις στη συνέχεια τη δική σου κατασκευή που θα προσπαθήσει να προστέσει ένα λιθαράκι σε αυτά που άλλοι πολλοί έχουν κάνει πριν από σένα και να φανεί χρήσιμο σε αυτούς που θα έρθουν μετά από σένα.
Τέλος, ένα διδακτορικό είναι μια μακροχρόνια προσωπική εργασία με την οποία κανείς αναμετριέται με τον εαυτόν του, και ως εκ τούτου χρειάζεται θυσίες...
Αυτά, τα χύμα και ολίγα πριν φύγω για το Παρίσι!
Κύριε Σ. νομίζω πως δεν είστε προσεχτικός αναγνώστης μου...
Κάπως καθυστερημένα στέλνω κι εγώ τις ευχές μου για το νέο χρόνο σε όσους δεν είχα την ευκαιρία να μιλήσω μέχρι τώρα.
Μαριάννα πολύ ενδιαφέρον θέμα για να ξεκινήσεις τη νέα σου χρονιά. Ελπίζω να μην πέρασες τις διακοπές σου σκεπτόμενη μόνο τέτοια ζητήματα.
Για το τι είναι γενικά αποδεκτό ως διδακτορικό και για τους συνήθεις λόγους που αναλαμβάνει κάποιος ένα τέτοιο τόλμημα συμφωνώ με τις απόψεις του Γιώργου και του Άγγελου.
Σε ότι αφορά τις ατομικές επιλογές του καθενός και τις επιθυμίες εδώ μάλλον ελάχιστους θα βρεις να οραματίζονται την προσφορά στη νέα γνώση μέσα από την ενασχόληση σε βάθος και χρόνο με ένα πολύ συγκεκριμένο αντικείμενο, όσο ενδιαφέρον κι αν είναι αυτό. Θαυμάζω το συγκεκριμένο κίνητρο σε όσους το έχουν, αλλά δεν είναι αρκετό για να κινητοποιήσει εμένα. Η διδακτορική διατριβή είναι μια εξαιρετικά μοναχική, αντικοινωνική, μονότονη, επίπονη και κοπιαστική εργασία. Τα προσωπικά κίνητρα, πεζά ή μεγαλόπνοα, τα επαγγελματικά, οι φιλοδοξίες μας, οι ματαιοδοξίες μας, καμιά φορά και οι αναγκαιότητες της ζωής μας νομίζω πως μας κινητοποιούν αρκετά. Τις περισσότερες φορές είναι όλα αυτά μαζί.
Αν ζητάς εξομολόγηση να σου πω πως η επαγγελματική αλλαγή, η εργασία έξω από τη σχολική τάξη, τα προσωπικά στοιχήματα, ένα πιο ολοκληρωμένο πλαίσιο σπουδών και οι φιλοδοξίες μπορεί να συνέβαλλαν και στη δική μου απόφαση. Εκείνη η θέση σχολικού συμβούλου τελικά μπορεί να αποτελέσει στο μέλλον το μήλον τής Έριδος!
Δημοσίευση σχολίου